اعتراف به اشتباه یا پذیرش میزان سهم در اشتباهی که انجام شده، شجاعتی می‌خواهد که در ما ایرانی‌ها کمتر وجود دارد؛ لذا استعفای مسئولان چشم‌بادامی (کره، چین و ژاپن) در اثر اشتباه یا خیانت در زیرمجموعه مدیریتی، برای ما خیلی عجیب است. یعنی نه تنها درس نمی‌گیریم بلکه به ریش آنها می‌خندیم.

در عوض مهارت عجیبی در توجیه اشتباهات و تبرئه خود داریم؛ یعنی حتی به سکوت هم رضایت نمی‌دهیم و تمام تلاشمان را در مقصر جلوه دادن دیگران به کار می‌گیریم. یکی از مدلهای توجیه همواره آن است که انتساب اشتباه یا انجام آن را موشی می‌دانیم که از اردوگاه رقیب به انبار ما فرستاده باشند. نمی‌دانم اگر رقیبی نداشته باشیم، چگونه اشتباهات خود را توجیه خواهیم کرد!