حرف‌های سیاسیون و موضعگیری‌های آنها در مسائل کلان کشور و زندگی و بینش مردم کم و بیش و در کوتاه مدت یا بلند مدت اثرگذار است. از سوی دیگر این که در اظهارنظرها و فعالیتهای سیاسی و البته غیر سیاسی‌ انسان شجاعت داشته باشد اشتباهات خود را بپذیرد، حلقه مفقوده سیاستمداران ما از چپ و راست و میانه است. از سوی سوم این که کسی همواره حرفی برای گفتن داشته باشد در نگاه اول شاید جالب باشد!

اما اگر کسی بارها اشتباه کند و عذرخواهی کند و باز هم اشتباه کند چون راه عذرخواهی باز است، چه تفسیری خواهد داشت؟ روشن‌تر این که اگر اینها همه در کنار هم قرار گیرد،‌ یعنی کسی در مسائل سیاسی زیاد حرف بزند و عمل کند، از سوی دیگر بارها و بارها به اشتباه خود اعتراف کند،‌ چه معنایی دارد؟ آیا با یک عذرخواهی تأثیرات جریانها و حرفها بر کشور و زندگی مرد پاک می‌شود؟

در روایات درباره کسی که همواره گناه می‌کند و توبه می‌کند آمده: المستغر من الذنب و هو یفعله کالمستهزئ بربه؛‌ کسی که از گناهی توبه می‌کند و دوباره و چندباره انجام می‌دهد همانند کسی است که خدا را مسخره کرده است! در جریانات سیاسی چنین آدمی خودش را مسخره کرده یا مردم را یا البته هر دو را؟!

پیشنهاد می‌کنم برای این که این یادداشت جنبه ناظر به واقع هم داشته باشد، خبر سایت جهان از سرلیست یا نفر اول یکی از لیست‌های اصولگرایان تهران را بخوانید. فکر کنم همین اشاره کافی است. http://jahannews.com/vdcg779xxak9q74.rpra.html