حيفم آمد مقدمه داستان شهيد مطهري رو ياد آوري نکنم براي همين با اجازه گزينه خصوصيو تيک نمي زنم.

در ص 21 اين کتاب مي فرمايند:در مدتي مشغول نگارش و چاپ اين داستانها بودم، بعضي از دوستان ضمن تحسين و اعتراف به سودمندي اين کتاب، از اينکه من کارهاي به عقيده آنه مهمتر و لازمتر خود را موقتا کنار گذاشته و به اين کار پرداخته ام، اظهار تأسف مي کردند و ملامتم مي نمودند که چرا چندين تأليف علمي مهم را در رشته هاي مختلف به يک سو گذاشته ام و به چنين کار ساده اي پرداخته ام، حتي بعضي پيشنهاد مي کردند که حالا که زحمت اين کار را کشيدي پس لااقل به نام خودت منتشر نکن!گفتند اثري که به نام تو منتشر مي شود لااقل بايد در رديف همان اصول فلسفه باشد، اين کار براي تو کوچک است.گفتم مقياس بزرگي و کوچکي چيست؟معلوم شد مقياس بزرگي و کوچکي کار در نظر اين آقايان مشکلي و سادگي آن است و کاري به اهميت و بزرگي و کوچکي نتيجه کار ندارند؛هر کاري که مشکل است بزرگ است و هر کاري که ساده است کوچک.

اگر اين منطق و اين طرز تفکر مربوط به يک نفر يا چند نفر مي بود،من در اينجا از آن نام نمي بردم.متأسفانه اين طرز تفکر-که جز يک بيماري اجتماعي و يک انحراف بزرگ از تعليمات عاليه اسلام چيز ديگري نيست-در اجتماع ما زياد شيوع پيدا کرده. چه زبانها را که اين منطق نبسته و چه قلمها را که اين منطق نشکسته و به گوشه اي نيفکنده است!

و البته قبلا ضمن اشاره به اينکه

معمولا فساد از خواص شروع مي شود و به عوام سرايت مي کند و صلاح برعکس از عوام و تنبه و بيداري آنها آغاز مي شود و اجبارا خواص را به صلاح مي آورد...

در ص20 مي فرمايند:

اين،فکر غلطي است از يک عده طرفداران اصلاح که هر وقت در فکر يک کار اصلاحي مي افتند،زعما هر صنف را در نظر مي گيرند وآن قله هاي مرتفع در نظرشان مجسم مي شود و مي خواهند از آن ارتفاعات منيع شروع کنند.

تجربه نشان داده که معمولا کارهايي که از ناحيه آن قله هاي رفيع آغاز شده و در نظرها مفيد مي نمايد، بيش از آن مقدار که حقيقت و اثر اصلاحي داشته باشد، جنبه تظاهر و تبليغات و جلب نظر عوام دارد.