آن گاه که سپاه عمر سعد بین حضرت و خیمه‌گاه فاصله انداخت، به سوی خیمه‌ها یورش برد. امام به آنها فرمود که:‌ إن لم‌یکن لکم دین و کنتم لاتخافون المعاد فکونوا أحرارا فی دنیاکم. (بحار الانوار، ج 45، ص 51)

معمولاً چنین ترجمه می‌شود که اگر از قیامت نمی‌ترسید. در حالی که "لاتخافون" به معنای " نمی‌ترسید" است و "کنتم لاتخافون" به این معناست که " اگر همچنان از مرگ نمی‌ترسید" در واقع امام با این جمله به این نکته اشاره دارد که آل ابوسفیان هیچ گاه به دین پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله ایمان نداشته است.

یعنی ابوسفیان و معاویه در جریان فتح مکه ایمان نیاوردند، بلکه با تظاهر به اسلام، جان خود را حفظ کردند. امام علی علیه السلام با اشاره به ادعای اسلام این افراد می‌فرماید:

فوالذی فلق الحبه و برء النسمه ما أسلموا و لکن استسلموا و أسروا الکفر فلما وجدوا أعوانا علیه أظهروه (نهج البلاغه، نامه 16)

سوگند به کسی که دانه را شکافت و جانداران را آفرید،  آنها اسلام نیاوردند بلکه با اظهار اسلام، پوششی برای حفظ جان خود ساختند و کفرشان را مخفی کردند. آن هنگام که یارانی یافتند، آنچه در دل داشتند،‌ آشکار کردند!

یعنی غیرخودی‌هایی که یک عمر مسلمانان را بازی داده بودند، به مدد سادگی برخی دیگر، بالاخره ضربه کاری خود را بر پیکر امت اسلام وارد کردند. و اگر مسلمانان صدر اسلام توان تشخیص خودی و غیر خودی داشتند، هرگز به چنین عاقبتی گرفتار نمی‌شدند.