در دوران تحصیل در تهران نمونه‌های متعددی را می‌دیدم که فرزند در تاریکی صبحگاهی در حال خواب به مهد کودک تحویل می‌شد و ساعت شش عصر یا دیرتر از آن جا تحویل گرفته می‌شد. و البته پدر و مادر در ماشین در حال حرکت در ترافیک مشغول صبحانه خوردن بودند.

در این فضا،‌ تعطیلی پنجشنبه‌های مدارس از نان شب واجب‌تر است. اما در سایر نقاط کشور، چطور؟! خواسته یا ناخواسته بقیه دانش‌آموزان و والدین و معلمان،‌ باید بلاکش سبک زندگی تهرانی‌ها باشند. دانش‌آموز دبستان از صبح ساعت هفت و نیم تا ساعت 14 در حال دانش‌آموزی است. آیا کشش این همه ساعت در یک روز را دارد؛ حتی اگر فقط و فقط، وظیفه‌اش نشستن روی نیمکت باشد؟!

به جای این که فکری به حال سبک نادرست زندگی در بعضی از شهرهای بزرگ شود، بقیه مردم کشور هم محکوم به زندگی به همان سبک شده‌اند! یعنی ایران،‌ در اینجا هم فقط تهران فرض شده است. اما، ایران، تهران نیست!