هر کاری در اسلام پرفضیلت دانسته شده، پرخطر نیز هست. اگر طلا ارزشمند است، نگهداری آن نیز زحمت و خطر دارد. معلمی از این دسته است. در فرهنگ اسلامی، فضایل زیادی برای مقام معلمی بیان شده، البته نه هر معلمی،‌ بلکه «معلم الخیر». در مقابل، خطرات این مقام نیز گوشزد شده است.

شهید ثانی در کتابی که درباره ادب علم‌آموزی و وظایف و آداب شاگرد و استاد نوشته، آورده است (منیه المرید، ص 205) معلم وقتی که از خانه به قصد کلاس درس خارج می‌شود این دعا که از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم نقل شده را بخواند:

اللهم إنی اعوذ بک أن اَضِلَّ أو اُضَلَّ خدایا به تو پناه می‌برم از این که دیگران را گمراه کنم یا خود، گمراه شوم.

اَزِلَّ أو اُزَلَّ به تو پناه می‌برم از این که دیگران را به لغزش و گناه بکشانم یا خود، به لغزش و گناه کشانده شوم.

ااَظلِمَ أو اُظلَمَ به تو پناه می‌برم از این که به دیگران ظلم کنم یا ستمی در حق من روا داشته شود.

اَجهِلَ او یُجهَلُ عَلَیَّ به تو پناه می‌برم از اینکه دیگران را به نادانی بکشانم یا به نادانی کشانده شوم. (جهل در روایات در برابر عقل است نه در برابر سواد. یعنی ممکن است کسی بی‌سواد باشد و عاقل. و ممکن است کسی باسواد باشد و جاهل).

یعنی معلم همواره در معرض این آسیب‌هاست و باید به خدا پناه ببرد و بر او توکل کند.