بارندگی‌های خوب این چند روز در سراسر کشور مرا به چند نکته مشغول کرد:

اول اینکه وقتی خشکسالی می‌شود داد همه در می‌آید و «أمن یجیب»ها به آسمان بلند می‌شود. اما اکنون که خدا درهای رحمتش را باز کرده،  آیا دستها و زبانها به شکر مشغول شده‌اند؟! قرآن می‌فرماید آن گاه که سختی به انسان می‌رسد، خوابیده و نشسته و ایستاده به تضرع و التماس می‌افتد و آن گاه که نعمتها بر او جاری گشت، چنان می‌گذرد که گویا هرگز خدا را نخوانده است. (سوره یونس / 12)

دوم اینکه این باران‌ها در ماه نیسان رومی که از حدود 23 فروردین تا 23 اردیبهشت شمسی است، بارید. خواص فراوانی برای آب باران نیسان ذکر شده که مرحوم شیخ عباس قمی در مفاتیح الجنان در آداب ماههای رومی آورده است. اما به نظر می‌رسد دغدغه‌های انسان‌ معاصر کمتر جایی برای پرداختن به این جور چیزها برایش باقی گذاشته است. البته نباید نقش اداها و تخریبهای به ظاهر روشنفکران را در کم‌توجهی به این فضایل نادیده گرفت؛‌ بیماری که ظاهرا و متأسفانه به طلبه‌ها هم سرایت کرده است. یعنی ایمان همه به این آداب به چالش کشیده شده است.

سوم اینکه حدود پانزده سال پیش در دوران سکونت در حجره طلبگی،‌ ظرفهای یکی را دیدیم که بر لبه حوض گذاشته بود تا آب نیسان جمع شود. چند نفری او را مشغول کردند و ما هم ظرفهایش را از آب حوض لبریز کردیم.  پس از ساعتی آبها را برد و یک ظرف بیست لیتری را پر کرد؛ بدون اینکه مشکوک شود که این همه باران چگونه در ظرفهایش جمع شده است! و مدتها مشغول خواندن ادعیه مخصوص آب نیسان بود که خیلی زیاد است. وجدان درد گرفتیم و در نهایت خود را اینگونه راضی کردیم که در حوض هم باران نیسان باریده بود و آب حوض هم آب نیسان بوده است. و البته بعدها جریان را به گوشش رساندیم و از او حلالیت طلبیدیم، اما وقتی بود که آبها را خورده بود و  هیچ کس را هم مهمان نکرده بود!