نمی دانم فلسفه تشکیل دفاتری که قبلاً پلیس 10+ خوانده می شد و امروزه به نام دفتر پیشخوان خدمات دولت الکترونیک خوانده می شود، چه بوده است. خاطره کوتاه و نقد مختصری که در این یادداشت می آورم، ارزش و اهمیت داشت تا تفصیل بیشتری بیابد؛ اما فعلا به همین مقدار کفایت می کنم. اعتبار گواهینامه های رانندگی قبلا ده سال بود و ظاهرا الان پنج سال است. برای تمدید گواهینامه باید به همین دفاتر مراجعه کنی و هفت خوان رستم را طی کنی. در یکی از این خوانها باید فیشی بپردازید به مبلغ یکصد تومان (همان هزار ریال رسمی). و جالب این که در این دفتر امکانات هیچگونه پرداخت الکترونیکی و اینترنتی وجود ندارد. جالب تر اینکه پس از سوال معلوم شد اصلا اجازه ندارید تا از این روشها پرداخت کنید! فقط فیش صد تومانی به روش پرداخت سنتی با ایستادن در شعب شلوغ بانک ملی در شهرهای بزرگ قبول است و نه هیچ راه دیگری!

بنا به ادعای اهل فن، هزینه دریافت این فیش برای بانک چند برابر این مبلغ است. و به همین نشانه، بانکها برای دریافت قبوض آب و برق و گاز و تلفن چند برابر مبلغ را از دستگاهها بابت دریافت نقدی، مطالبه می کنند.

به نظر شما تناسب این کار با آنچه با اسم پرهیاهوی دفتر پیشخوان خدمات دولت الکترونیک خوانده می شود، چیست؟ یعنی می خواهند در دروازه ورود به این خدمات بگویند توقع زیادی نداشته باش! یا می خواهند یک بخشی از کار را غیر الکترونیک نگه دارند تا قدر خدمات الکترونیک را بدانیم؟! آیا کسی که چنین قانون و مبلغ و روش پرداختی را تدوین و لازم الاجرا کرده، از خیلی چیزها سر در می آورد و ما نمی فهمیم؟! و شاید این روش برای بالا بردن آستانه تحمل مراجعان محترم است که دولت برای تکریم آنها قانونها وضع کرده و می کند. تا نظر شما خواننده محترم چه باشد!