بعضیها هر جا باشند نق می‌زنند. بیشترین امکانات و رفاهیات و حقوق و مزایا را می‌طلبند و اگر کار خاصی کردند زمین و زمان را بدهکار خود می‌دانند. اصلا شرط کارشان منت گذاشتن است؛ یعنی همان چیزی که به تصریح قرآن ارزش عمل خالصانه را از بین می‌برد. یعنی اصرار دارند که عملشان در پیشگاه الهی پشیزی ارزش نداشته باشد. هرجا که اسمی از آنها نباشد ارزش رفتن و گفتن و دیده شدن ندارد. هر گامی که بر می‌دارند برای آن است که دیده شوند و الا نه تنها گامی در آن راه برنمی‌دارند بلکه مانع گامهای دیگران هم می‌شوند و حداکثر تلاش را به کار می‌گیرند تا دیگران در راهشان موفق نباشند. یعنی شعارشان این است که یا همه برای من یا هیچ چیز برای هیچ کس. اینجور آدمها را کم و بیش همه سراغ داریم؛ سیاسی و غیر سیاسی، بزرگ و کوچک. بگذرم.

در مقابل، آدمهای بزرگی هستند که منطق و رفتار آنها را آدمهای دسته اول نمی‌فهمند و نخواهند فهمید و همان بهتر که هرگز نفهمند!

از دسته دوم سرباز معلمی است که در خارج از کشور بیشتر از داخل کشور شناخته شده است. اگر فرصت کردید به وبلاگش سر بزنید. این هم آدرس وبلاگش:http://dayyertashbad.blogfa.com