هر روز از گوشه و کنار، از رانت و فساد و پیوند شوم اقتصاد و سیاست در موضوع باربری های اردکان، چیزهایی شنیده میشود!
نمیدانم چقدر راست و چقدر دروغ است، اما میدانم حتماً یک چیزهایی وجود دارد که برخی، تلاش در علنی شدن آن و ضربه به کسانی دارند و برخی دیگر، به شدت بر مخفی ماندن و انکار اصرار دارند! و اخیراً و در آستانه انتخابات، تلاشهای هر دو گروه به شدت افزایش یافته است!
اما نکته ای که حساسیت برانگیز است آن که چرا مجوز باربری به هر کسی که شرایط آن را داشته باشد، داده نمیشود؟! چرا حتماً باید خدمتی کرده باشی و در ازای آن خوش خدمتی، مجوزی بگیری؟ نتیجه این میشود که حتماً خبرهایی هست!
مجوز باربری که آلایندگی ندارد؛ آب نمیخواهد؛ باعث تخریب منابع طبیعی و محیط زیست نیست؛ برق و گاز و زیرساخت خاصی نمیخواهد! بلکه فقط در کار حمل و نقل تولیداتی است که اگر نقشی هم در آلایندگی و تخریب محیط زیست دارند، مجوزهایشان را قبلاً گرفته اند!
با این وجود چرا برخی به شدت دنبال چنین مجوزهایی هستند؟! سر مگوی باربری ها چیست؟! چرا این قدر انحصاری است؟ آیا در بازار اقتصاد و بازرگانی آزاد، این نوع انحصار، پذیرفتنی است؟!
در سالهایی نه چندان دور، مجوز دفترخانه اسناد رسمی چنین وضعی داشت؛ و پس از مجوزهای گسترده، اکنون، هر کسی در این عرصه دنبال مجوز است، حتماً به تبعات وجود یا عدم وجود مشتری و درآمد و هزینه توجه میکند و دنبال سردفتری میرود.
چرا در مجوز باربری هم چنین تصمیمی گرفته نمیشود؟! چرا سفره این انحصار و رانت برچیده نمیشود تا فساد و توابع آن به طور کلی جمع شود؟!
نمیدانم سر مگوی باربری چیست؟ نمیدانم راز اصرار برخی برای گرفتن مجوز باربری چیست؟ نمیدانم فلسفه انحصار و رانت در این عرصه چیست؟ اما میدانم طعم دلچسب و مزه گوارایی دارد که برخی برای حفظ انحصارش سر و دست میشکنند و برخی دیگر برای مجوزش، یقه چاک میفرمایند و سر به کرنش، به خاک برخی، می سایند!
کاش روزی پرده برافتد و این راز مگوی چند ساله، روشن شود؛ تا سیه روی شود هر که در او غش باشد!
