رئیس جمهور محترم در افتتاحیه نمایشگاه مطبوعات، مطبوعاتی که هر روز چالشی ایجاد میکنند و به سیاه نمایی می پردازند، را با تعابیر تندی محکوم میکند.
از سوی دیگر در همان سخنرانی، با کلی گویی، ارکان مختلف نظام را به چالش می کشد و ته دل همه شنوندگان و بینندگان این سخن را از اعتماد به ارکان نظام، به صورت اساسی خالی میفرمایند!
سؤال یادداشت حاضر آن است که اثر تخریبی سیاه نمایی مطبوعات بیشتر است که گاهی برخی از آنها تیراژشان به ده هزار هم نمی رسد؟ یا سیاه نمایی که توسط رئیس جمهور با پوشش فراملی و مخاطبین میلیونی انجام میشود؟!
کاش حداقل ایشان این نقدها را در فردای این توصیه های حکیمانه، ایراد میفرمودند، نه اینکه خود ایشان هم برای نصایح سیاسی اجتماعی خودشان پشیزی ارزش قائل نشوند و در همان سخنرانی، به خلافش عمل کنند!
با این عملکرد رئیس جمهور، پس قطعاً و کاملاً بیجا خواهد بود که از مطبوعاتی که مخاطب ایشان بودند، انتظار داشته باشیم به نصایح حکیمانه ایشان گوش فرا دهند!
مخاطبین مطبوعاتی حق دارند چنین استدلال کنند که اگر این سخنان، حکیمانه بود، گوینده حداقل برای یک روز به آن عمل میکرد! و به تعبیر عامیانه، اگر کسی لالایی بلده، چرا خوابش نمیبره!
و البته شاید این عملکرد ادامه همان سیاست یک بام و دو هوا باشد!
