(تذکر سیاسی _ اجتماعی: این یادداشت را بنا به مصالحی، به اختصار و با کنایاتی می نویسم که به قبا و کت هیچ دوست محترمی برخورد شدید نداشته باشد!)

برخی از دوستان ما، چه دارای سلایق متفاوت سیاسی و چه هم افق سیاسی، به یکی از یادداشتهای نگارنده با عنوان "بایگانی زودهنگام پرونده تقابل با صنعت" واکنش و نتیجه گیری مشترک داشتند! (و این اشتراک نظر، با وجود اختلاف شدید سلایق سیاسی، اندکی عجیب مینمود!)

هر دو گروه محترم سیاسی، نقد بنده در آن یادداشت را متضمن نوعی تضاد یا اختلاف مبنایی فکری با مخاطبین اصلی نقد دانستند.

اما شاید از این نکته واضح، غفلت اساسی داشتند که "نقد" هیچ تضادی با ارادت ندارد! و میتوان به آسانی بین "نقد" و "ارادت" توافق ایجاد کرد. حتی در فرهنگ اهل بیت علیهم السلام، نه تنها نقد با ارادت و محبت، تضادی ندارد، بلکه نقد، نشانه محبت واقعی و از آثار اساسی ارادت است؛ آن جا که امام صادق علیه السلام فرمود" أحب إخوانی إلیّ، من أهدی الیّ عیوبی" (اصول کافی، ج2، ص 639)

تا آنجا که خوانده ایم و می دانیم، ارادت و محبت خالص ما که از هر نقدی خالی است، ارادت و محبت به حضرات معصومین علیهم السلام و تبعیت محض از آن ذوات مقدس است و لاغیر.

برخی، به خطا، چنان می پندارند که اگر به کسی رأی دادند یا اگر به کسی ارادت سیاسی داشتند، باید چشم و گوش بسته، هر اقدامی از آن فرد را تأیید کنند و خطور هر نقدی را به منزله انکار کل حیثیت و هویت مراد خود می دانند! و این، همان خطای بزرگی است که قرآن، بارها و بارها، آن را به چالش کشیده است!

و خطای بزرگتر آن که از این منطق ناصواب خود، در نقد و تخریب دیگران هم استفاده می کنند! و در نتیجه، هر نقدی از یکی بر دیگری را نشانه دشمنی و تضاد فکری آن دو می دانند. و چه خطای بزرگ و کلاسیک منطقی از  منطق دانان و اهل تحلیل و مناظره و مشاجره و گفتگو!