در آیه 32 سوره احزاب، خداوند به زنان پیامبر صلی الله علیه و آله دستور می دهد در سخن گفتن نازکی و نرمی و طنازی به کار نبرند؛ که اگر چنین شد، بیماردلان در آنها طمع خواهند کرد: فلاتخضعن بالقول فیطمع الذی فی قلبه مرض.

ممکن است کسی چنین اظهار کند که این دستور، خاص زنان پیامبر است و امروزه برای سایر مخاطبان قرآن کارآیی ندارد! اما دستور به رعایت حیا و پرهیز از نوع سخن گفتنی که باعث طمع بیماردلان می شود، مخصوص زنان پیامبر نیست. مخاطب آیه همه زنان در طول تاریخ خواهند بود.

اما، ممکن است اشکال دیگری مطرح شود که مخاطب این آیه در نهایت زنان هستند و مربوط به مسأله حجاب و حیای در گفتار است و مردان، پیامی از این آیه استخراج نخواهند کرد!

پاسخ این اشکال آن است که در یک رویکرد کلی و پیامگیری عامتر از آیه، خداوند از هرگونه کردار و گفتاری که باعث طمع بیماردلان میشود، نهی کرده است. به عنوان مثال، اگر بخواهیم این دستور عام قرآن را بر رفتار مسئولان سیاسی تطبیق کنیم، دستور قرآن بر اساس این آیه چنین است که:

هر کسی در مقام مسئولیت سیاسی قرار دارد، در سخنان و موضعگیریهای خود، در رفتار و ملاقاتهای خود، در سبک سخن گفتن و تحویل گرفتن افراد، در رفت و آمدهای سیاسی، در انتخاب اطرافیان، در عکس گرفتن و امضا دادن، و خلاصه در هر رفتار و گفتاری که اندک پیام سیاسی دارد، باید چنان دقت به خرج دهد که مبادا رفتار و کردار و تصمیم گیریهای سیاسی وی، باعث شود که بیماردلان خارجی و داخلی در او اندک طعمی پیدا کنند!

و اگر افراد سالمی چنین زیسته اند که دشمنان داخلی یا خارجی در او طمع دارند، احتمالا در کاربست این دستور قرآنی، سستی کرده است!