جایگاه دانشجو در میان بسیاری از مسئولان کشور ما، شبیه جایگاه قرآن است برای بسیاری از مردم؛ از قرآن مدح می کنیم به شرط آنکه داخل پوشش خودش باشد و بر لب تاقچه ها، نه آن که ملزم به رعایت دستوراتش باشیم!

خیلی‌ها از حرف دانشجو و انتقاد دانشجو به عظمت و تکریم یاد می‌کنند و از جلسات گفتگوی صریح رهبری و دانشجویان به بزرگی یاد می‌کنند؛ اما تحمل یک انتقاد ساده دانشجویی را ندارند!

اگر هم جمعی دانشجویی تشکیل می‌دهند کاملاً مدیریت شده، افراد خاصی  را دعوت می‌کنند تا مبادا انتقادی به گوش‌شان و گوشه قبایشان برسد! و فقط چنین جمعهایی تشکیل می‌دهند که مثلاً "ولایتمداری" خودشان را نشان دهند! آنهایی که دنبال این حرف نیستند که تکلیفشان مشخص است!

یادم هست در یکی از یادداشت‌های وبلاگ، پس از دستور صریح رهبری بر حضور مسئولان در دانشگاه‌ها، نوشتم که فکر نمی‌کنم اتفاق تازه‌ای بیفتد! و پس از چندین ماه، معلوم شد که این حدس، بی‌راه نبوده است.

شانزده آذر، روز دانشجو و یاد دانشجویان شهید را با صلواتی گرامی می‌داریم و از استفاده‌کنندگان ابزاری از نام دانشجو، هر که باشد، برائت می‌جوییم!