در فضیلت عزاداری برای اهل بیت علیهم السلام, درباره هیچ معصومی به اندازه امام حسین علیه السلام روایت نداریم. یکی از نکات مهم, آن است که بدانیم فلسفه این عزاداری چیست؟

بدون تردید یکی از وجوه و حکمتهای آن, درس گرفتن و عبرت گرفتن از حوادث عاشورا است؛ تا چنان باشیم که پیام عاشورا را درک کنیم و به اقتضای آن عمل نماییم.

اما این وجه, حداکثر انتظاری است که در اقامه عزای سالار شهیدان وجود دارد. انتظار حداقلی هم وجود دارد و آن این که با اقامه عزای کربلا, یاد این حادثه را زنده نگه داریم و به نسلهای بعد منتقل کنیم.

فرق نگاه اول و دوم این است که در نگاه اول ضمن آن که بهره ای از این حادثه داریم, آن را به آیندگان منتقل می کنیم اما در نگاه دوم, عزاداری ما فقط در حد یک ناقل این حادثه به آیندگان است.

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم فرمودند: رب حامل فقه غیر فقیه و رب حامل فقه الی من هو افقه منه (اصول کافی, ج 1, ص 403) چه بسا کسی که ناقل اندیشه ای باشد و از آن بهره نگیرد و چه بسا ناقل اندیشه ای که از آن بهره گیرد اما به کسانی انتقال دهد که بهره آنها بیش از ناقل است.

خوب است که تلاش کنیم در گروه اول جای گیریم!