(ضمن تسلیت ایام سوگواری سالار شهیدان, یادداشتهای وبلاگ تا روز یازدهم محرم ان شاء الله به مباحث علمی و نکات قرآنی اختصاص خواهد داشت و یادداشت سیاسی یا اجتماعی درج نخواهد شد).

ماه محرم و مخصوصاً دهه اول آن, اوج دوران تبلیغ دینی به عنوان یک کار فرهنگی در عرصه شناسناندن مفاهیم و ارزشها و تفکر دینی در عرصه فردی و اجتماعی است. اما بدون تردید, کار فرهنگی مانند سایر فعالیتهای انسان (اعم از اقتصادی, سیاسی, اجتماعی و علمی) اصول و ضابطی دارد که باید با توجه به آنها, برنامه ریزی و تدبیر فعالیت فرهنگی را سامان داد.

تا جایی که جستجو کردم, کمتر کتابی یافتم که مخصوص این موضوع و عرصه, به گردآوری و تدوین اصول فعالیتهای فرهنگی بر اساس آیات و روایات پرداخته باشد. بخش عمده ای از اصول رفتار سازمانی مخصوصاً کار جمعی, در کتابهای مدیریت آمده است؛ اما نگاه ویژه به فعالیت فرهنگی و نیز توجه به رویکرد خاص آیات و روایات, در مباحث موجود کمتر دیده می شود.

برخی از نکاتی که توجه به آن در این عرصه به عنوان اصل ضرورت دارد, می تواند در قالب اصول زیر سامان یابد؛ (در این خصوص, فقط عنوان اصول را خواهم آورد؛ توضیح تفصیلی هر کدام, اگر فرصتی بود در آینده دور یا نزدیک تقدیم می شود):

1. توجه به کیفیت به جای کمیت؛ به گونه ای که کمیت ناچیز (حتی در حد عدد یک) در کنار کیفیت بالا به مراتب بر کمیت بالا در کنار کیفیت کم ترجیح دارد.

2. استمرار به جای فعالیت مقطعی.

3. اولویت ارتقای بینشی در مقابل تحریک عاطفی.

4. اخلاص در فعالیت.

5. اهمیت صفا و سلامت نفس فعالان فرهنگی. (رطب خورده منع رطب چون کند؟!)

6. توجه به رکن توحید به عنوان مقلب القلوب حقیقی.

7. ضرورت تبلیغ و فعالیت برخاسته از بینش صحیح و کامل.

8. مشارکت فعال مخاطبان به جای تبلیغ یکسویه! (تبلیع چهره به چهره از مصادیق آن است).

9. رعایت اخلاق و آداب فردی و اجتماعی و حفظ حرمتها در نقد و تبلیغ.

10. وظیفه انگاری تبلیغ به جای نگاه کارمندی به آن!

موارد ده گانه فوق, به آیات متعدد قرآن و روایات فراوانی مستند است و البته, قطعاً این فهرست را میتوان تکمیل کرد. از نظرات شما در تکمیل این یادداشت استقبال میکنم.