نمی‌دانم وقتی به این فقره زیارت امام حسین علیه السلام می‌رسید که «یا لیتنی کنت معکم فافوز فوزا عظیما» با چه احساسی آن را می‌خوانید؟ واضح‌تر بگویم آیا این جمله را با اعتقاد راسخ می‌گویید یا این که چون فرموده‌اند اینگونه امام حسین و اصحابش را زیارت کنید، این جمله را هم می‌خوانید؟
باز هم واضح‌تر، اگر قرار بود حرف دلتان را در زیارت امام حسین علیه السلام با حضرت در میان بگذارید، آیا این جمله هم در میانش بود؟!
جواب شما را نمی‌دانم اما خودم جرأت ندارم ادعا کنم که این فقره را از صمیم قلب می‌خوانم؛ چرا که مطمئن نیستم اگر در آن روزگار بودم، در کدام سپاه قرار داشتم!
درست است که اکنون که به تاریخ می‌نگریم، حق را به وضوح می‌بینیم، اما هنر آن است که در غبار و آشوب نبرد، بتوان حق را تشخیص داد. و چه سخت است آن تشخیص؟!
به عنوان نمونه، و در تاریخ معاصر، آن‌گاه که فتنه‌های ضد نظام و انقلاب گذشت، به آسانی می‌توان داوری کرد؛ اما در کشاکش فتنه و آشوب، لغزش‌های بزرگی اتفاق می‌افتد؛ لغزشهایی که انسان نمی‌تواند با قاطعیت ادعا کند که اگر در آن صحنه بود، از آن مصون می‌ماند.
