به حدیث زیر اعتقاد راسخی دارم و در موارد متعددی نتایج عملی ترک آن را دیده‌ام. از این رو، به خاطر پرهیز از بلا هم که شده، مقید به پرداخت روزانه صدقه هستم! این حدیث در بسیاری از منابع روایی، هم به نقل از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و هم به نقل از امام صادق علیه السلام آمده است. متن و ترجمه روایت، چنین است که فرمودند:

إذا اَصْبَحْتَ فَـتَصَدَّقْ بِصَدَقَةٍ تُذْهِبُ عَنْکَ نَحْسَ ذلِکَ الْیَومِ، وَ إذَ ا أمْسَیْتَ فَتَصَدَّقْ بِصَدَقَةٍ تُذْهِبُ عَنْکَ نَحْسَ تِلْکَ اللَّیْلَةِ؛ (بحار الانوار، ج 93، ص 132) 

چون روز خدا را آغاز کردى، صدقه‏اى بده تا شومى آن روز را از تو دور گرداند و چون شب شد، صدقه‏اى بده تا شومىِ آن شب را از تو دور سازد.

در این یادداشت یکی از آخرین نمونه‌های عملی غفلت از دستور این روایت را می‌نویسم.

چند روز پیش،‌ به خاطر عجله صبحگاهی،‌ صدقه روزانه‌ام ترک شد. حوالی نیمه روز در اثر برخورد با مانعی پایم پوست پایم به شدت خراشیده شد. عصر،‌ زنبوری نیشم زد. غروب یاد آمد و خواستم صدقه روزانه را کنار بگذارم،‌ مشغول کاری دیگر شدم. پس از وقت نماز مغرب و عشاء، پسرم با برادرزاده‌ام به شدت به هم برخورد کردند که نیم ساعتی به دلجویی از طرفین و خون‌شویی از سر و صورت مشغول شدیم؛ و البته پیش از همه،‌ صدقه آن روز را پرداخت کردم تا حوادث روز به چهار تا منجر نشود!