با تسلیت غم هموطنانمان در زلزله آذربایجان

و با گرامی‌داشت روز جهانی قدس

××××

سال گذشته در 27 مرداد این وبلاگ را به راه انداختم؛ یعنی یک سال از فعالیت وبلاگم گذشت. در طول این مدت یادداشتهای متعددی در عرصه‌های مختلف نگاشتم. دقیقا 226 یادداشت؛ یعنی به طور متوسط تقریبا هر دو روزی سه یادداشت. برخی، حساسیت برانگیز شد و برخی، کم‌حاشیه بود. از روز اول بخش نظرات وبلاگ کاملا آزاد بود. این تجربه، موفق بود و ادامه خواهد یافت. به نظرم هیچ چیزی به اندازه شفافیت مباحث، و فضای سالم انتقاد و اعلام نظر نمی‌تواند به رشد حقیقت کمک کند. در طول این مدت فقط برخی نظرات که جنبه تبلیغی داشت و به مطالب وبلاگ مربوط نبود، همچنین چند نظر که خطاب به دیگران بود و کلا ربطی به وبلاگ نداشت و چند نظر که حاوی توهین به دیگران بود، حذف شد.

در این مدت، دوستان نادیده بسیاری یافتم که برایم غنیمت بود و هست. امیدوارم که لطفشان را کم نکنند و همچنان مهمان نظراتشان باشم؛ با وجود این که غالبا مطالب وبلاگهایشان را مطالعه می‌کنم، اما کمتر فرصت نظر و یادداشت داشتم که بر من خواهند بخشید. غالبا نظراتم را به طور خصوصی برایشان ارسال کرده و می‌کنم؛ هر چند یک بار، عزیزی نظر خصوصی‌ام را عمومی کرد و آزرده شدم؛ از توضیح بعدی‌اش هم قانع نشدم، اما این هم تجربه‌ای بود برای نگارش نظرات بعدی!

فقط یک یادداشت به خاطر انتقاد برخی دوستان بنا به مصالحی از وبلاگ و آرشیو آن حذف شد؛ گر چه در آن مورد همچنان بر عقیده خود هستم و فقط به احترام نظر دیگران حذفش کردم. کل نظرات خوانندگان، اعم از مخالف و موافق همچنان به طور کامل در آرشیو موجود است. همچنان مشتاقانه جویای نظرات خوانندگان وبلاگ هستم. در سال دوم فعالیت وبلاگ، شماره‌ای اختصاصاً برای دریافت نظرات شما توسط تلفن همراه هم درج شده است. از این شماره فقط نظرات متنی دریافت می‌شود؛ انشاء الله بی‌پاسخ ماندن تماس تلفنی باعث دلخوری نشود. 

به عنوان اولین یادداشت این وبلاگ درباره اخبار و اطلاعات و تحلیلهای سیاسی اجتماعی که از سایتها و وبلاگها دریافت می شود، چنین نوشتم . اکنون نیز بر اعتقاد خود پا بر جا هستم. نکته پایانی این یادداشت، تکرار اولین نوشته وبلاگ است:

کسانی که قدرت تحلیل دارند و منبع دریافت اخبارشان منحصر در سایتها و وبلاگها نیست اما مراجعه زیادی به اینترنت برای کسب خبر دارند، دنیا را خاکستری می بینند. کسانی که قدرت تحلیل کمتری دارند با ورود به فضای مجازی اعتقاد بیشتری به سیاهی پیدا می کنند و البته ممکن است با دریافت خبر از منابع دیگر، کمی رنگ دنیایشان عوض شود. با کم شدن گشت و گذارهای خبری این گروه در اینترنت، دنیا در نگاهشان حالتی متعادل و معقول تر می یابد.

البته این خاصیت به نوع کار گردانندگان سایتها و وبلاگها و لزوم رعایت سلیقه خوانندگان و تلاش برای جذب مخاطب بیشتر بر می گردد. در انتخاب اخبار و حتی تیتر اصلی آنها اغلب نوعی سیاه نمایی دیده می شود. و البته اخبار و گزارشهای تحلیلی با عناوین مثبت خواننده کمتری هم دارد.

پیشنهاد می کنم چند سایت خبری را انتخاب کنید و به دسته بندی اخبار آنها بپردازید. در ادامه دو کار را پیگیری کنید: اول این که ببینید چند درصد این اخبار نوعی سیاه نمایی را پوشش می دهد و دوم این که ببینید این گونه اخبار در مقایسه با اخباری که با رویکرد مثبت نوشته شده، چه میزان مورد استقبال خواننده و مشاهده برای مطالعه قرار گرفته است.

نکته آخر این که همه ما بیش از آنکه در دنیای واقعی زندگی کنیم در اندیشه ها و فضایی که خود آن را رنگ آمیزی کرده ایم زندگی می کنیم. لیوان خالی را پر دیدن توهم است. لیوان پر را خالی دیدن بیماری است. لیوان نیمه را پر دیدن خوش خیالی است و لیوان نیمه را خالی دیدن سیاه نمایی است. البته لیوان پر و خالی یافت نمی شود. پس در دیدن لیوان نیمه، گرفتار سیاه نمایی و خوش خیالی نشویم.

دنیای ما نه سیاه، آنچنان که جلوه می دهند است و نه سفیدی که همه در پی آن هستند.