گاهی از برخی شبکه‌های رادیویی (مخصوصا بیشتر از رادیو پیام سراغ دارم) و تلویزیونی، پیام هشداری درباره آب و برق و گاز و اعتیاد اینترنتی پخش می‌شود که لابد همه بینندگان و شنوندگان این رسانه‌ها تبلیغاتی از این دست سراغ دارند.
نکته‌ای که در این تبلیغات مد نظر بنده است این که گاهی اصل پیام چند کلمه و چند ثانیه بیشتر نیست اما زمان و کلماتی که بیان مرکز و نهادی است که تبلیغ را سفارش داده از اصل پیام طولانی‌تر است. کلماتی که تعمدا باید خوانده شود تا روشندلان عزیز هم متوجه شوند مرکز سفارش‌دهنده تبلیغ چه کسی است!
به عنوان نمونه پیامهای مربوط به «مرکز توسعه فناوری اطلاعات و رسانه‌های دیجیتال وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی» را نام می‌برم. اوج این افراط در شبکه پیام است که گوینده به عنوان کارشناس وزارت نیرو یا شرکت آب یا برق، نام خود را نیز بیان می‌کند. سه کلمه تبلیغ، بیش از شش کلمه حواشی!
عمق قضیه وقتی است که بدانیم برای هر ثانیه از این تبلیغ‌ها هزینه میلیونی پرداخت می‌شود. و البته این فرهنگ، برخاسته از خودبینی و خودخواهی ماست؛ که البته کم مصداق ندارد این نمونه‌ها هم یکی از هزاران مصداق آن.
بی‌جهت نیست که گفته می‌شود: «یک گام بر خویش نه، دیگری در کوی دوست» فاصله انسان تا خدا همین یک گام است؛ خود را ندیدن! و این گام، چه گام سختی است؟! روزه یکی از واجبات الهی است که خود را نمایاندن در آن کم است؛ از این فرصت، برای تمرین خود را ندیدن و خود را ننمایاندن بیشتر بهره ببریم. انشاء الله
