به هنگام تلقین میت، که مستحب است بلند خوانده شود به میت (و البته حاضران) اطمینان داده می‌شود که خوب خدایی دارد؛ خوب پیامبری دارد و دوازده امام ،خوب امامانی هستند. تأکید می‌شود که مرگ و بهشت و جهنم و حساب و کتاب حق است و از آن گریزی نیست. نامه‌ اعمال حق است و قیامت به زودی خواهد رسید و مردگان از قبرها محشور خواهند شد.

یکی از رازهای این تلقین و یکی از حکمت‌های استحباب بلند خواندن آن، توجه دادن حاضران در تشییع به مسأله مرگ است. اگر آنچه گفته می‌شود همواره مورد توجه انسان باشد، کمتر پا در مسیر خطا خواهد گذاشت و چنین است که مولا علی علیه السلام فرمود: کفی بالموت وعظا؛ مرگ خوب نصیحت‌کننده‌ای است!

باور مرگ و ایمان به نزدیکی آن، از بهترین راه‌های تقویت زندگی در مسیر ایمان و اخلاق و تقواست. و البته مرگ ترس ندارد؛ ما از خود می‌ترسیم چرا که با مرگ، باید با آنچه فرستاده‌ایم بسازیم و کسی که چیزی نفرستاده از تهیدستی قیامتش می‌ترسد.