خیلی از ماها وقتی میخواهیم شروع به غیبت کنیم، جانبدارانه اظهار می‌کنیم که آنچه میخواهیم درباره بدی کسی و پشت سر او بگوییم، به خودش هم می‌گوییم. یا اگر در اول غیبت چنین چیزی نگوییم، هنگام اعتراض دیگران به غیبت، خواهیم گفت که به خودش هم میگیم! (البته باید اعتراف کنم که این مورد خیلی کم است؛ کم سراغ داریم که کسی در اوج تعریف حکایتی در مذمت فردی، اعتراض کند و از غیبت نهی نماید!)
نمی‌دانم علت این جمله و نتیجه‌اش چیست؟ شاید برخی می‌خواهند به طرف اطمینان دهند که آنچه می‌شنوند واقعیت دارد؛ و به تعبیر دیگر، مخاطبان شنونده غیبت هستند نه تهمت! (چون اگر واقعیت داشته باشد، غیبت است و اگر واقعیت نداشته باشد، تهمت محسوب می‌شود).
شاید هم برخی خیال می‌کنند اینکه حاضرند چیزی را به خود فرد هم بگویند، دلیل می‌شود که این دیگر غیبت محسوب نمی‌شود!
به نظرم کسانی که چنین جمله‌ای را ابراز می‌کنند و مدعی‌اند که به خودش هم میگن، شجاعت چنین کاری ندارند و الا به غیبت پناه نمی‌آوردند!
و البته چه حاضر باشیم آنچه از بدی فرد می‌گوییم به خودش هم بگوییم چه شجاعت اینکار را نداشته باشیم، در هر صورت از زشتی غیبت کاسته نمی‌شود و نام کارمان از غیبت به چیز دیگری تغییر نخواهد کرد.
