بسیاری از ما جرأت، شهامت یا روی ابراز نظر صریح نداریم، از ساده‌ترین مسائل گرفته تا موقعیت‌های اساسی؛ مثلاً با این‌که خیلی گرسنه‌ایم، اگر کسی ما را دعوت کند، با قاطعیت نشان می‌دهیم که اصلاً میل به غذا نداریم و کاملاً سیریم!
نسبت به رفتار یا گفتار کسی انتقاد داریم و با این که دسترسی به او داریم، حرفمان را نمی‌زنیم و اگر خیلی شجاع باشیم به دیگران پیغام می‌دهیم که انتقاد ما را منتقل کنند.
کسی در جایی هست و یک عالم انتقاد داریم، اما اصلاً به روی خودمان نمی‌آوریم؛ وقتی بلند شد و رفت، سفره دلمان را باز می‌کنیم و بدون محدودیت و ملاحظه، پیش دیگران از بدیهایش می‌گوییم!
آنچه اهل بیت فرموده آن است که بهترین دوستان کسی است که عیوب فرد را به او بگوید. و در مقابل، این همه مذمت و عقوبت برای غیبت در قرآن و روایات آمده است.
و ما دقیقاً خلاف این دو عمل می‌کنیم. هنگام انتقاد، گرفتار خودسانسوری هستیم و هنگام غیبت، زبانمان رسا و بیانمان روان و دلمان قرص و قلبمان مطمئن است!
اگر خودسانسوری را کنار بگذاریم، کمتر دچار غیبت خواهیم شد. در این باره بیشتر خواهم نوشت. خدا ما را هدایت فرماید.
