یکی از فرهنگ‌های وارداتی که بیشتر توسط اهالی سینما و تلویزیون مطرح و تبلیغ شده و کم‌کم دارد بین مردم جا باز می‌کند، قصه "محروم کردن از ارث" است. در فیلم‌های خارجی رایج است که به خاطر اختلاف سلیقه یا دشمنی یا به هر دلیل دیگر، فردی یکی از بستگان دور یا نزدیک خود را در وصیت‌نامه‌ای که می‌نویسد، از ارث محروم می‌کند. کم‌کم در فیلمها و سریال‌های ایرانی هم این تعبیر  راه پیدا کرد.

برخی هم باور  کرده‌اند که واقعاً چنین کاری در احکام اسلامی وجود دارد؛ در حالی که مطلقا چنین چیزی در فقه اسلام جایز و ممکن نیست. تا فرد زنده است می‌تواند همه اموال خود را به دلخواهش خرج کند یا به دیگران ببخشد یا بین همه یا برخی از وارثان آینده‌اش به هر مقداری که برای هر کس خواست، تقسیم کند؛ که در این صورت نام "ارث" بر آن نخواهد بود.

شخص بعد از مردن هر وصیتی برای خرج اموالش داشته باشد تا یک سوم کل اموال را می‌تواند در بر بگیرد و وصیت او نسبت به بیش از یک سوم ارزشی ندارد و نباید به آن عمل کرد مگر آن که همه وارثان بر سر چنین کاری توافق کنند که باز هم محروم کردن از ارث به اختیار فردی که اقدام کرده اتفاق نیفتاده است. در قوانین حقوقی ایران هم به هیچ وجه کسی نمی‌تواند در وصیت‌نامه یه به طور شفاهی وارثان قانونی و شرعی را از ارث محروم کند.

کوتاه سخن اینکه افتضاح این فرهنگ وارداتی از یک دقیقه سکوت برای مردگان در فرهنگ اسلامی بیشتر است.