به مناسبت شهادت امام صادق علیه و علی آبائه السلام و با تسلیت این روز، حدیثی که حاکی از عظمت امام صادق علیه السلام است نقل می‌کنم.
سالم بن ابی حفصه می‌گوید پس از شهادت امام باقر علیه السلام و در آستانه منزل امام صادق علیه السلام، به دوستانم گفتم بیرون منتظر باشید تا به محضر امام صادق علیه السلام مشرف شوم و به او تسلیت گویم. خدمت امام صادق علیه السلام رسیدم و به او تسلیت عرض کردم و گفتم:
انا لله و انا الیه راجعون. سوگند به خداوند که ما کسی را از دست دادیم که هر وقت می‌فرمود «پیغمبر خدا چنین فرموده»، کسی نمی‌گفت شما که محضر سول خدا را درک نکردید! (کنایه از این که مقام و علم و اعتماد به صداقت او، تردیدی در صحت انتساب به پیامبر باقی نمی‌گذاشت). سالم بن ابی حفصه می‌گوید ادامه دادم که کسی را از دست دادیم که هرگز نظیر او را نخواهیم یافت!
به نقل سالم، پس از این جملات، امام صادق علیه السلام، سر به زیر انداختند و اندکی مکث کردند و سپس فرمودند: خداوند می‌فرماید که هر گاه یکی از شما به نصف خرمایی صدقه بدهد، من آن را پرورش می‌دهم چنان که حیوانات خود را پروار می‌کنید؛ تا آن که آن صدقه نیمه خرما را برای صاحبش (در قیامت) همچون کوه احد، بزرگ خواهد بود!
سالم بن ابی‌حفصه می‌گوید از محضر امام خارج شدم و به جمع دوستانم پیوستم و به آنها گفتم عجیب‌تر از این سراغ ندارم! ما نقل مستقیم امام باقر علیه السلام از پیامبر صلی الله علیه و آله را بزرگ می‌شمردیم ( و افسوس می‌خوردیم که کسی را از دست دادیم که بدون واسطه از پیامبر نقل می‌کند) در حالی که امام صادق علیه السلام مستقیم و بلاواسطه از خداند نقل می‌کند! (امالی، شیخ مفید،ص 354؛ متن اصلی حدیث در ادامه مطلب)
قَالَ أَخْبَرَنِی الْمُظَفَّرُ بْنُ مُحَمَّدٍ الْبَلْخِیُّ قَالَ حَدَّثَنَا أَبُو عَلِیٍّ مُحَمَّدُ بْنُ هَمَّامٍ الْإِسْکَافِیُّ قَالَ أَخْبَرَنِی أَبُو جَعْفَرٍ أَحْمَدُ بْنُ مَابُنْدَارَ عَنْ مَنْصُورِ بْنِ الْعَبَّاسِ الْقَصَبَانِیِّ حَدَّثَهُمْ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ الْخَزَّازِ عَنْ عَلِیِّ بْنِ عُقْبَةَ عَنْ سَالِمِ بْنِ أَبِی حَفْصَةَ قَالَ لَمَّا هَلَکَ أَبُو جَعْفَرٍ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِیٍّ الْبَاقِرُ ع قُلْتُ لِأَصْحَابِی انْتَظِرُونِی حَتَّى أَدْخُلَ عَلَى أَبِی عَبْدِ اللَّهِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ ع فَأُعَزِّیَهُ فَدَخَلْتُ عَلَیْهِ فَعَزَّیْتُهُ ثُمَّ قُلْتُ- إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیْهِ راجِعُونَ ذَهَبَ وَ اللَّهِ مَنْ کَانَ یَقُولُ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص فَلَا یُسْأَلُ عَمَّنْ بَیْنَهُ وَ بَیْنَ رَسُولِ اللَّهِ ص لَا وَ اللَّهِ لَا یُرَى مِثْلُهُ أَبَداً قَالَ فَسَکَتَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع سَاعَةً ثُمَّ قَالَ قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِنَّ مِنْ عِبَادِی مَنْ یَتَصَدَّقُ بِشِقِّ تَمْرَةٍ فَأُرَبِّیهَا لَهُ فِیهَا کَمَا یُرَبِّی أَحَدُکُمْ فَلُوَّهُ «3» حَتَّى أَجْعَلَهَا لَهُ مِثْلَ أُحُدٍ فَخَرَجْتُ إِلَى أَصْحَابِی فَقُلْتُ مَا رَأَیْتُ أَعْجَبَ مِنْ هَذَا کُنَّا نَسْتَعْظِمُ قَوْلَ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص بِلَا وَاسِطَةٍ فَقَالَ لِی أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِلَا وَاسِطَة (امالی، شیخ مفید، ص 354)
